சில சமயம் ரொம்ப அப்பாவியா இருப்பேன்.

சில சமயம் ரொம்ப அப்பாவியா இருப்பேன்.

அதை சொன்னால் நம்புவீர்களா என்று தெரியாது.

எட்டு வருடம் முன் என்னுடைய ஆபீஸ் சீனியர் ஒருத்தர் புதுசா பைக் வாங்கியிருந்தார்.

அது பின்னால ஹெல்மெட் மாட்டுற கிளிப்ப மாட்டியிருந்தார்.

அது நிமிர்ந்து இருந்தது.

நான் நினைத்து விட்டேன் பைக்கின் அமைப்பே அப்படித்தான் என்று.

ஓவ்வொரு முறை பைக்கில் ஏறும் போது இறங்கும் போதும் அந்த நிமிர்ந்த கிளிப்பையும் தாண்டி காலை உயர்த்தி பைக் சீட்டில் உட்கார ரொம்ப கஸ்டபட்டேன்.

கடைசியாக நுங்கம்பாக்கம் அஞ்சப்பர் முன்னால் சாப்பிட இறங்கும் முன் கோவத்தில் கத்தியே விட்டேன்.

பாஸ் என்ன பாஸ்... லூசுத்துனமா இது இப்படி நீட்டிகிட்டு இருக்குது. கால தூக்கி போடுறதுக்குள்ள் வலி தாங்கல.

அவருக்கு முதலில் ஒன்றுமே புரியவில்லை. பின் புரிந்து கொண்டு

“அட அரைவேக்காடு பரதேசி! அது ஹெல்மெட் கிளிப்”டா , அது நிமிர்ந்திருந்தா அத இப்படி அமுக்கி வைக்கனும் .

என்று என் தலையில் தட்டினார்.

நாகர்கோவிலில் புதிதாய் திறந்த ஹைடக் ஜெராக்ஸ் கடையின் கண்ணாடி கதவு மூடி இருக்க, நான் அது திறந்திருக்கிறது என்று நினைத்து ”கணார்” என்று முட்டிய அவமானத்தை விட பெரிய அவமானமாய் இருந்தது.

நம்புறீங்களா! ஆனா சாமி சத்தியமா நடத்துச்சு...